Welkom in het gastenboek van Overvallen Wat nu

16:41 09-10-2009

Heleen

Hoi Wendy wat heb je de site leuk opgefleurd ziet er goed uit.

gr van Heleen

Geantwoord op: 19:52 09-10-2009

Hoi Heleen,

Dank je wel. Ik ben er ook heel erg blij mee. Dat heeft een hele goede vriend van me gedaan. Ik kan dat allemaal niet hoor.

Hoe gaat het met je?

Groetjes Wendy

20:40 08-10-2009

wendy

Hallo Humphrey,

Ik begrijp je angst heel erg goed. Zoek hulp! Anders durf je dadelijk helemaal niet meer naar buiten en dan krijg je straatvrees. Ik heb zelf 2 honden en ga iedere dag lopen..ik ben nog steeds heel allert als ik op straat loop.
Mijn voordeur zit ook nog steeds 24 uur per dag op slot. Kom ik binnen dan is het weer op slot.
Dat zijn bepaalde dingen waar ik niet meer vanaf kom. Wat voor werk doe je? Heb je al eens emdr gehad?
Wat Joke schrijft herken ik ook. Zo gaat het me goed en dan ineens boem komt heel de overval weer naar boven. Ik praat me dan ook weer moed in..kom op Wen je kunt het. Gaat de ene keer ook makkelijker dan de andere keer.
Mijn ervaring is ben je overvallen dan draag je dat heel je leven mee, maar laat het niet je leven beheersen. Dat moet je die daders niet gunnen.

Heel veel sterkte en laat me a.u.b weten hoe het met je gaat.

Veel liefs Wendy

04:50 03-10-2009

Humphrey

Hallo Wendy
Heel erg goed dat jij zo'n site heb opgericht.
Ik ben nu voor de 3e keer overvallen tijdens mijn werk op 28-07-2009 j;l heb ik een revolver op mijn hoofd gehad tot drie keer toe bij de derde keer haalde zij de revolver over het stond op scherp. ik dacht dat ik dood zoyu gaan het is heel erg als zo ietsn jou gebeurtl
ik zit nu in de ziekewet al twee maanden en ben erg bang er moet iemand met mij mee naar buiten als ik mijn honden moet laten heb nu een trouma ervan over gehouden zij beseffen erg niet wat ze de slachtoffers aan doen heel erhg is het

groeten Humphreu

12:20 02-10-2009

Joke

Hoi Wendy
Even een reactie op het berichtje van andere Wendy 26-08-2009 die thuis zit-zat in de ziektewet.
Ik ben in mei 2005 overvallen net als jij met bivakmuts en pistool enz, en ben nu weer thuis in de ziektewet door de overval, ik ben na de overval na een paar maanden weer aan het werk gegaan en behandeld door psycholoog en e m d r behandeling.
Dan denk je dat het wel weer gaat en stop je alles weer veilig diep van binnen weg ( komt ook wel een beetje door de mensen en zo, die vinden dat je het verwerkt moet hebben en zo)maar eens komt het weer naar boven en dan is het moeilijker te verwerken en krijg je ook niet zo veel begrip er voor.Ik herken ook wel waarom jij er zo tegen op ziet om weer naar het werk te gaan, thuis is het veilig en op je werk hou je altijd diep van binnen en onbewust het gevoel van niet veilig daar te zijn. Nou een heel verhaal he, maar ik begrijp je heel goed, want iemand die het niet heeft meegemaakt kan je gevoelens niet begrijpen al doen ze nog zo hun best.

groetjes Joke

14:15 19-09-2009

Patricia Matius

Hoi Wendy.
Ik zat mijn emailtjes aan het lezen.Toen ik jou site weer tegen kwam.Wat kunnen mensen toch raar reageren.Alleen mensen die overvallen zijn en mensen die in winkels werken begrijpen hoe jij je voelt , er gaan jaren overheen om weer lekker in je vel te zitten. Maar helemaal vergeten doe je nooit.Het zal altijd een trauma blijven als je zoiets hebt meegemaakt. Mensen en Wendy heel veel sterkte met het verwerkingsproces.

Groetjes van een Kassiere uit Almere.

19:59 26-08-2009

wendy

Hoi andere Wendy,

Heb jij na de overval psychologische hulp gehad?

Als ik jou was zou ik een verwijs van de huisarts vragen voor een psycholoog.
Het kan inderdaad zijn dat de overval weer terug naar boven komt. Heb je iets meegemaakt sinds je in de ziektewet bent? Iets gelezen, gehoord of gezien op tv?

Ik heb nu weer heel veel moeite nu het vroeger donker gaat worden. Voel me dan weer zo opgesloten.

Hou me op de hoogte a.u.b.

Vele groetjes Wendy

11:50 26-08-2009

Wendy

Lieve Wendy,

Hier een mailtje van je naamgenoot
Ook ik ben op mijn werk, juni 2006, overvallen.
Door 3 mannen met bivakmuts en pistool, waar die ook op mijn hoofd werd gericht.
Waarbij ik op de grond moest liggen en niet mocht bewegen.
Ook ik heb er nog steeds last van.
Mijn angst komt nu weer wat meer terug, dat komt omdat ik nu momenteel in de ziektewet zit (niet door de overval hoor), maar ik moet straks weer aan t werk, maar aangezien ik nu al zo'n 4 a 5 weekjes thuis ben, durf ik nu niet naar mn werk!
Heeft iemand een oplossing?
Hoe kan dit na zo'n tijd, dat t nu weer op komt?
Dat alles nu weer voorbij flitst en ik banger word nu ik straks weer aan t werk moet?
HELP MIJ!!!

Liefs, Wendy

20:51 30-07-2009

Mayke

Hallo,
Wat fijn om dit allemaal te lezen!
Ik ben zelf in november 2007 overvallen. Door een man met een bivakmuts met pistool wat hij 2 keer tegen mijn hoofd heeft gezet. Ik herken veel van de angst die Susan hieronder beschrijft. Als ik alleen thuis ben doe ik met kloppend hart de lampen uit en vlieg naar boven, voel me pas veilig onder de dekens. En nu is het zomer en heerlijk licht maar ik zie al op tegen de komende wintermaanden, alles weer donker...bah! Omdat ik "verrast" ben toen ik uit de auto stapte voel ik nog steeds veel onrust als ik alleen ben en uit de auto moet stappen in het donker. Ik baal hier enorm van en hoop eigenlijk dat dat nog zal slijten...
Enge films is ook zo iets dat kijk ik niet meer, het gevoel van spanning wat die films oproept herinnert me aan de overval en dat wil ik niet.
Dus ja het is nog geen 8 jaar geleden, nog lang niet, maar ik merk dat ik nog veel last van angst heb in bepaalde situaties. Hoop echt dat dat weggaat?!
En ja waar heb je het over: nog geen 5 minuten, wat een impact maakt dat he?!
groetjes Mayke

13:24 30-07-2009

Susan

Hallo,
Ik heb zelf een gewapende overval meegemaakt waarin twee.gemaskerde mannen waren. Dit was in een winkel. Dat is inmiddels 8,5 jaar geleden. Nog steeds ondervind ik dingen in mijn leven die gepaard gaan met die ene voorval. Ik durf niet alleen te zijn, wanneer mijn gehoor uitvalt dan is mijn controle weg. Ik heb nog veel schrikreacties en angstmomenten. Ik durf bijvoorbeeld niet alleen te slapen. In de avonduren ben echt bang in mijn eigen huis, actiefilms durf ik dan niet te kijken. Ik kan slecht tegen geschreeuw of iets waar agressie inzit. Ik zou graag willen weten of nog meer mensen dit mee hebben gemaakt en die nog na zoveel jaren kampen met de gevolgen van nog geen vijf minuten.
Groeten M

22:03 06-04-2009

Hans

Hoi Wendy,

Ik herken je frustraties helemaal.

Maar een opmerking wil er wel op maken.

Je bent geen vrienden verloren. Die mensen waarvan je dacht dat het vrienden waren maar nu blijken geen vrienden te zijn zijn het nooit geweest.
Ze hadden alleen een relatie met je om er zelf beter van te worden.

Koester je echte vrienden en blijf daar zelf ook een vriend voor.

groeten

Hans

16:33 04-04-2009

wendy

Hallo lieve lotgenoten,

Het doet me nog steeds heel erg goed dat er nog gekeken en gereageerd wordt op mijn site.
Ik lees in het forum of het gastenboek weleens dat familie of vrienden het niet goed begrijpen dat ons dit nog steeds bezig houdt. Volgens hun moeten we maar gewoon door. Zo werkt het niet. Je hebt een litteken op je ziel.
Als je bent overvallen waar dan ook ga hier niet nonchalant mee om. Denk niet ooo dit verdwijnt weer wel. Zoek hulp. Als er mensen zijn waar je een reactie van krijgt waar je niets mee kunt..laat het naast je liggen. Zij hebben het niet meegemaakt en hebben makkelijk praten.
Ik ben nu iets meer dan een 1 jaar verder. Het beheerst mijn leven gelukkig niet meer, maar ook ik heb af en toe nog weleens angstaanvallen en nachtmerries.
Door heel dit gebeuren heb ik er vrienden bij gekregen, maar ben er ook vrienden mee kwijt geraakt.
Ook dat heb ik een plaats kunnen geven. Het belangrijkste is ik ben er nog en het had ook heel anders kunnen aflopen.

Mensen die niet begrijpen hoe wij ons voelen zijn voor mij geen vrienden.
Ik neem de dag zoals hij komt en als die dag voorbij is dan denk jaaa dit hebben ze niet van me afgenomen.
Een heel verhaal geworden, maar dat wilde ik toch wel even kwijt aan jullie.

Heel veel sterkte voor iedereen en blijven knokken!!!

Veel liefs Wendy

00:05 03-04-2009

Chris

Hoi Wendy,

ik kan begrijpen hoe jij je voelt, gelukkig is het mij niet thuis overkomen, maar op werk.

ik ben zelf overvallen op mijn werk. de ruit werd in geslagen en toen stonden 3 mannen met bivak mutsen bij ons in de kasruimte met vuurwapens. ik kan maar niet uit mijn hoofd krijgen dat ze mijn collega op de knieën zetten en een pistool tegen het hoofd zetten, waarop ik met een koude loop tegen mijn hoofd de kluis moest openen. heb ze laten pakken wat ze te pakken kon krijgen waarna ze gelukkig na mijn idee een minuut of 5 a 10 weer konden vertrekken. wij alle twee waren ongedeerd behalve de psygische schade dan.

toch merk ik van mensen om mij heen dat ze niet helemaal begrijpen wat je op dat moment door maakt. de angst, het gevoel dat je helemaal geen controle hebt over je zelf en de situatie. laatst liep ik met mijn vriendin in de stad en ik hoorde die stem, die nog steeds in mijn geheugen gegrift staat. ik schrok zo erg waarop mijn vriendin zei dat ik mij niet zo moest aanstellen dat het al een aantal maanden geleden was.

hierbij wens ik iedereen heel veel sterkte toe die ooit een keer een overval heeft meegemaakt met het verwerken daarvan.

Groeten Chris

14:05 02-04-2009

Colinda

Hoi Wendy,
Ik wens je alle sterkte toe met de verwerking van die traumatische ervaring.
Ik samen met 2 andere collega's zijn 7 dagen geleden overvallen door een gewapende man. Wij werken in een kroeg annex eetcafe en hadden de boel afgesloten om de kas te tellen. Maar mijn collega was vergeten de achterdeur te vergrendelen dus opeens kwam er een gewapende man de hoek omzetten met bivakmuts en een plastic zak in zijn handen waar het geld in moest. Ik heb hem laten graaien in de kassa en alles meegegeven wat hij wilde. Want als je een vuurwapen op je gericht krijgt dan denk je toch wel of dat het je laatste uurtje zal zijn. Hij is er met een buit vandoor gegaan, maar laten ons achter met de schrik in ons lijf. Ik ben na dit gebeuren veel terug geweest naar de kroeg, meer voor mezelf en het een plekje te geven. Vanavond moet ik voor het eerst weer aan het werk en het zal wel niet makkelijk zijn. Maar probeer me erdoor heen te slepen. Want ik laat me niet door zo'n klootzak mijn leven ruineren. Ik heb wel hulp, want alleen kan je dit niet verwerken.

Sterkte iedereen!!
Liefs Colinda x

20:28 09-03-2009

ricardo

Nou Wendy, sterkte. Ik was jaren geleden ook overvallen.
OP een donderdagavond(koopavond).Drukke metrostation met 2 tassen vol met boodschappen. Mijn wapen een rubberen gasslang met aan de uiteinde koperen ringen, had ik in mijn tas, maar zaten onder de boodschappen. Vlak voor de ingang naar mijn portiek begon de meute te verspreiden. Ik was alleen over, het was hartstikke donker, daar was een plein. En luttele meters voor mijn deur vroeg een lange Negroide man me of ik een zeker chinees kende die Tjin heette . Ik ontweek zijn blik en zei dat ik geen chinese persoon in de buurt kende.
Hij bleef doordrammen en uiteindelijk stonden we voor de deur van het portiek. Ik opende de deur, hij duwde me naar binnen en flits, ik zag een lange keukenmes. Je geld, brieste hij, ik struikelde de tassen vielen op de grond, ik probeerde de trap te bereiken naar de 2e verdieping. Hij kon me aan mijn jas pakken graaide in mijn binnenjas, waar ik 15 gulden in had zitten. In mijn broekzak had ik iets meer als 180 gulden. Ik keek naar hem, en sprintte alsnog naar boven . Mijn vrouw deed de deur open nadat ik in paniek meerdere keren had gebeld. Ik rende het huis in zonder boodschappen, pakte een lange bezemstok. En rende naar beneden mijn vrouw verbouwereerd achterlatend. Er was alleen lege duisternis. Niemand had iets gezien. Ik vertelde mijn vrouw alles. Ze was helemaal over haar toeren. Op het werk vrijdag vroegen ze of ik geen vrije dagen wou hebben tot ik over de eventuele trauma overheen was. Ik zei van niet. Ik heb me aangemeld voor martial arts, en na 8 jaren heb ik de zwarte band. Ik ben niet meer overvallen, maar denk dat ik niet anders reageer: gewoon wegrennen als het kan. Anders heb je pech en kan je alleen maar bidden dat je er levend van af brengt. Het is en blijft een traumatisch iets, je vraagt je dan af, waar is God, wat is rechtvaardigheid? Waarom is mij dat overkomen?
Waarom ? ...Wat doet de politie? ...Ik heb dit voorval verteld tijdens een familieverjaardag, mijn nicht ging me uitlachen. Een week daarna werd ze ook overvallen: ze moest haar creditcards en goud inleveren. ....en bijna haar leven.
Sterkte iedereen. Paul uit Amsterdam.

12:01 03-01-2009

Jimmy

Wendy,
Als bekende van je wilde ik je laten weten dat er altijd aan je gedacht word.

X Jimmy

Berichten: 106 t/m 120 van de 271.
Aantal pagina's: 19
Nieuwer5 6 7 [8] 9 10 11Ouder

Gratis gastenboek van MyGB.nl